اعتبار آزمون های تشخیصی سندرم تونل کارپال در بیماران دیابتی

  زمینه: سندرم تونل کارپال ( CTS ) شایع­ترین نوروپاتی فشاری است. اگرچه استفاده نادرست و غیراصولی از دست­ها و عدم رعایت نکته­های ایمنی، زمینه بروز را فراهم می­کند، اما مطالعه­ها­ نشان داده­اند که دیابت نیز فرد را مستعد آن می­کند.   هدف: مطالعه به منظور تعیین حساسیت و ویژگی آزمون­های تشخیصی CTS در بیماران دیابتی و مقایسه آن با غیر دیابتی­ها انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه مقطعی در سال 1391 در بیمارستان میلاد تهران بر روی 115 دست انجام شد که به­ طور سرشماری وارد مطالعه شدند. پس از پُر کردن پرسش­نامه اطلاعات جمعیتی، بیماران معاینه فیزیکی شدند. سپس براساس پاسخ الکترودیاگنوز، افراد در 6 گروه طبیعی، گزگز بدون CTS ، CTS به تنهایی، دیابت علامت­دار بدون CTS ، دیابت و CTS ، و دیابت و CTS و نوروپاتی محیطی تقسیم شدند. سپس حساسیت و ویژگی آزمون­های تینل، فالن، فالن معکوس، تورنیکت، افتراق دو نقطه، کمپرشن و فلیک در دیابتی­ها و غیر دیابتی­ها مقایسه شد. داده­ها با آزمون­های آماری کای دو تحلیل شدند.   یافته­ها: میانگین سنی افراد مبتلا 25/13 ± 55 سال و میانگین مدت علایم در افراد علامت­دار 19 ماه بود. سندرم تونل کارپال با شدت متوسط نسبت به خفیف و شدید شایع­تر بود. از 115 دست مورد مطالعه، 25 دست CTS ، 20 دست CTS و دیابت، 23 دست CTS و دیابت و نوروپاتی محیطی، 14 دست گزگز بدون CTS ، 19 دست دیابت علامت­دار بدون CTS و 14 دست طبیعی بودند. در گروه CTS غیر دیابتی‌، علامت فلیک و پس از آن فالن معکوس حساس­ترین آزمون بودند و بالاترین ویژگی (%95) را آزمون‌های تینل و فالن داشتند. در گروه دیابتی‌های مبتلا به CTS ، حساس­ترین آزمون (%56) فالن معکوس بود و بالاترین ویژگی (%77) را آزمون تینل داشت. در گروه دیابتی‌های مبتلا به CTS و نوروپاتی محیطی، بالاترین حساسیت (%59) را دو آزمون فالن و کمپرسیون و بالاترین ویژگی (%77) را آزمون تینل داشتند. در مجموع در گروه دیابتی­ها، آزمون کمپرسیون بالاترین حساسیت (%51) و تینل بالاترین ویژگی (%77) را داشت.   نتیجه­گیری: با توجه با یافته­ها، پیشنهاد می­شود در گروه دیابتی مبتلا به سندرم تونل کارپال آزمون­های فالن، فالن معکوس و کمپرسیون استفاده شود.